shit

سلام آقای داروخونه کپسول گل عقربی دارید؟

ته نوشت: گل مغربی درسته.
ته نوشت: یکی منو از برق بکشه والا همی جور تا صبح می نویسم و عکس می چسبانم اینجا!

اگه دیدید یه اتفاقی افتاده و همه سر کوبان و مو کنان و گریانند و اون وسط یکی داره قاه قاه می خنده بدونید اون منم ! تازه طفلی منم مدلم این ه تو مواقع بحرانی همه چی برام کمیک می شه می خندم تا بار احساس منفیم کم شه و کارمو درست انجام بدم. مثل دیشب که تو اوج حال بد بابا بنفشه و مامان تو یه کنج داشتن گریه می کردن و دستمال کاغذی می چپوندن تو چشاشون و من قاه قاه داشتم با بابا گل های لحافظشو می شمردم و پاشویه اش می کردم.

حال بد با غمگینی متفاوت است. حال بد را بسیار تجربه کرده ام با وسعت و عمق فراوان اما امروز این حس غم نه چندان آشنا آمده سراغم. کمی شور است و بیشتر خاکستری، آه دارد و تنهایی.

پرستاره

یه پست گذاشته اینستا که با من مهربان باش ممکن است یکروز من پرستار تو باشم!!

به یاد داشته باش ...

سایز کاتتر و سوزن ها را من انتخاب می کنم.

خب من الان قربون پرستاریش برم، قربون تهدیدش یا خشونتش یا حق آزادی بیان مزاح گونه اش 

یا نگران بچه های بخش باشم؟

یه عالم برنامه ریزی کردی که صبح بری آزمایش های پیچیده و در به دردی که همیشه اسیرشونی رو انجام بدی

خواب آلود می ری پیش خواهری و می گی بریم دیگه. خواهری میگه برو صبحانه بخور. انجیرم داریم بدو بیا پائین بریم تو به آزمایشت برس و خودشم قرار بود بره دفتر تسکین.
منم که حرف گوش کن!
تو آخرین لقمه صبحانه تازه یادم می افته من که باید برا این آزمایش مهم ناشتا می بودم !

شکلک کلک انجیری خورده !

هر چی گشتم نتونستم از جائی این شنفتنی رو دانلود کنم.
اما خیلی خوب ه
برای سلیقه موسیقیایی من خیلی خوب ه این پنج دقیقه و بیست و یک ثانیه

خیلی

ته نوشت: سلیقه موسیقیایی من، مختص خودمه و متاسفانه با کسی نمی تونم شریکش شم.

کاش جرات شو داشتم مثل سعید و توحید یه کوله بر می داشتم و می رفتم تهران، مرز، ترکیه و با کمتر از دویست دلار پول می رفتم سراغ رفتن. گُذار. رسیدن به خود. دیدن دنیا و آدما

قطعا زندگی اونی ه که اونا تا دم مرزش رفتن نه منی که اینجا باید فردا برم بیمارستان و بعد یه دوره بد سعی کنم از دست آدما واسه اشتباهات تکراریشون عصبانی نشم.

بارون داره می باره و من عصبانی ام و بیدار
عصبانی ام که داره شهریور می رسه و بن سای مهربونمو نخریدم. عصبانی ام از دست مامان که دوست داشتنیمو ازم گرف. عصبانی ام از شکنجه سه هفته ایم و از او
و این خفقان که حاصل دست جامعه و مادر و مراعات آینده است.
و
دلم میخواد یکم برا خودم زندگی کنم تا نفسم جا بیاد. مثل این خاک که با این بارون داره نفسش جا می آد.

خوب داد زدنش الان بی هیچ برو و بیا و امضائی درست نیست
اما خب
نمی شه نگفت که موسسه محک، موسسه عزیز و دردانه ما، تسکین رو بغل کرده مثل یه مادر !

ته نوشت: اتفاق های بزرگ و ستودنی برای کودکان مبتلا به سرطان و خانواده کودکان مبتلا به سرطان در پیش ه.

ته نوشت: نسیم گفتنی زنده باد تسکین.

ته نوشت: دم تیم خوب مون گرم!